Lieve gemeenteleden,

Hoe gaat het met jullie? Ik vind het fijn van jullie te horen, als er iets is, iets vreugdevols of verdrietigs, maar ook als alles gewoon z’n gangetje gaat.

Afgelopen zondag hoorden we het Pinksterverhaal. Dat verhaal van de Geest die in alle talen spreekt, en een menigte mensen – van wie de diversiteit in afkomst breed uitgemeten wordt – in beweging zet. Jeruzalem was een multiculturele stad, zoals ook Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, en zoveel steden wereldwijd. We zagen opnieuw menigten op de been. Over gezondheidsrisico’s is het gegaan – terecht denk ik – maar nu even over de reden van die beweging: racisme en discriminatie. 2Doc zond opnieuw de documentaire I am not your negro uit. Het laat schokkende beelden zien van de werkelijkheid een halve eeuw geleden: de tijd dat Martin Luther King vermoord werd. De beelden van grove uitsluiting, onderdrukking en geweld maken op mij steeds weer diepe indruk. Het kan toch niet dat zulk onrecht blijft bestaan? De verhalen van deze tijd – ook in ons land – maken me weleens moedeloos. Waarom zijn we geneigd om ons op te sluiten op ons eigen erf, met “ons soort mensen”, huiverig voor en zelfs vijandig naar alles en iedereen die anders is?
Het Pinksterverhaal breekt muren open en laat een frisse wind waaien – niet voor niets vieren we dat feest gewoonlijk buiten. Het is ook het feest van bekering, geloof dat verandering en verzoening mogelijk zijn, de hoop op Gods wereld, waarin God – die liefde is – alles in allen zal zijn. Door de oecumenische vieringen in Akersloot heb ik de geloofsbelijdenis van Dorothee Sölle leren kennen. De belijdenis die dan uit al onze monden klonk, en ook in deze Pinkstertijd moet blijven klinken. Om niet op te geven, om niet weg te kijken, maar te blijven geloven, hopen en liefhebben.

Ik zal niet geloven in het recht van de sterkste, in de taal van het eigenbelang, in de macht der machtigen.
Maar ik wil geloven in het recht van de zwakste, in de open hand, in de macht van de overtuiging.
Ik zal niet geloven in de scheiding tussen rijk en arm, hoog en laag, in voorrechten, in de gevestigde orde.
Maar ik wil geloven dat alle mensen mensen zijn, dat de orde van de macht en het onrecht, wanorde is.
Ik zal niet geloven in het mechanisme van productie en consumptie, in de mens als kostenfactor, in de mens als wegwerpartikel.
Maar ik wil geloven in de arbeid als dienst, in het werken aan de leefbaarheid van deze aarde, in de menselijke solidariteit en verbondenheid.
Ik zal niet geloven dat ik de verdrukking elders kan bestrijden als ik het onrecht hier laat bestaan.
Maar ik wil geloven dat recht één is, hier en daar, dat ik niet vrij ben zolang nog een mens slaaf is.
Ik zal niet geloven dat alle moeite tevergeefs is.
Ik zal niet geloven dat de droom van de mensheid een droom zal blijven.
Maar ik durf geloven - altijd en ondanks alles - in de nieuwe mens, in de andere weg.
Ik durf geloven in Gods eigen droom: een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.

Een goede week gewenst!

ds. Evelien Plaisier
 

Evelien Plaisier