Lieve gemeenteleden,
Hoe gaat het met jullie? Ik ben blij dat ik de afgelopen weken weer iets meer gezichten heb gezien, en ik kijk uit naar de zondagen in juli, waarin we elkaar hopelijk weer in de kerk ontmoeten.
Ik werd aan het denken gezet door een krantenbericht over de acteursopleiding van de toneelschool in Utrecht. De vierdejaars zagen hun afstuderen even in het water vallen, maar er ontstond een plan. Na een quarantaine zijn de afstudeerders samen met een regisseur in isolatie gegaan op een kampeerterrein, om daar als een ‘huishouden’ door het leven te gaan en alsnog onbezorgd hun afstudeervoorstelling te kunnen voorbereiden. En toch zal dat geen gewone voorstelling zijn. Op het kampeerterrein zijn de studenten even bevrijd van alle druk van het gezien worden, regisseurs uitnodigen en een plek proberen te verwerven voor na het afstuderen. Ze proberen los te komen van de presentatie en hun prestatie. De regisseur wil nog één keer met hen terug naar de basis van toneelspelen, eigenlijk zoals kinderen spelen: met speloefeningen gaan de spelers op zoek naar hun eigen spelplezier, twijfels en intrinsieke motivatie.
Dit verhaal doet me denken aan de liturgie als spel. Een heilig spel, zo u wilt. In een kerkdienst spelen we. Met vuur. Met het woord. Met brood en wijn. Het is een spel waarin we worden betrokken, waarin we het mysterie vieren, zonder het te kunnen uitleggen. Het is geen prestatie, geen productie, geen college, geen workshop. Er zijn woorden, rituelen, gezangen die al jaren, zelfs eeuwen, eindeloos herhaald worden. Je zou zeggen: dat kennen we nu wel, je kunt ook wel zonder. Maar zo is het toch niet blijkbaar. Tenminste, ik hunker er naar. Want leven is veel meer dan alleen maar in leven blijven, veel meer dan harde cijfers van het RIVM of het CBS, veel meer dan mijn eigen gedachtespinsels. Dat mysterie, de bron van het leven, het Leven zelf… dat wat we niet in onze vingers kunnen krijgen, maar wel kleur geeft, betekenis, licht. De Adem, Geest, die ons speels in beweging zet, die mijn gepeins doorbreekt. De Ander die verrassend op mij toekomt, die mij ziet en voedt. De stilte, de ruimte om gewoon te zijn, te mogen bestaan. Dat vuur dat zuivert, aanwakkert tot gerechtigheid. Het feest van de schoonheid, de vreugde, muziek…
Het is een spel dat je niet in je eentje kunt spelen, en waar je niet alleen maar als toeschouwer naar kunt kijken. Heus, het speelt zich echt niet alleen op zondagmorgen om 10 uur in onze kerkgebouwen af. En ja, het spel zal door alle maatregelen iets anders gespeeld moeten worden. Maar toch, toch kijk ik ernaar uit: het spel weer samen kunnen spelen. Nog eventjes wachten… En voor wie dat niet kan: ook in de gezamenlijke kerkdiensten met Heemskerk en Beverwijk is nog ruimte!
Met een hartelijke groet,

ds. Evelien Plaisier