Lieve gemeenteleden,
Hoe gaat het met jullie? Ik kijk ernaar uit om jullie weer echt te zien, in plaats van steeds in de camera te kijken of via deze brief te communiceren. Nu lijkt het erop dat – als alle versoepelingen doorgaan – we in juli weer met meer dan dertig mensen bij elkaar kunnen komen, al is het dan met allerlei anderhalvemeter-maatregelen. 
Toen ik het protocol van de PKN voor het eerst las, dacht ik wel even: “Is dit het nou?” Een paar weken geleden stelde ik me de eerste dienst samen in de kerk weer voor als één groot feest, met veel zingen en uitgebreid koffie drinken. En nu blijkt dat we alles moeten afpassen en afmeten, vooral niets en niemand mogen aanraken, niet met z’n allen kunnen zingen en niet kunnen koffie drinken. Het is bizar, maar het is natuurlijk niet bedacht om ons nu eens even lekker te gaan sarren. Als we met deze maatregelen veilig bij elkaar kunnen komen, dan houden we er ons maar al te graag aan en zullen we er binnen die kaders iets moois van maken. En ik ben tot veel rare fratsen bereid – mijn verlangen om samen te vieren is groot.
Ik herlas Psalm 42, die psalm over dat hijgende hert, ofwel de moede hinde. Opeens scheen het mij een ‘lockdown-psalm’, vol verlangen naar Gods huis. Een stukje uit de versie van Huub Oosterhuis:
Zoals een hert
smacht naar de waterstromen
zo rende ik jou tegemoet
die hoogtijdagen
stond op de altaartreden,
zong met lichte stem het lied
jouw kind.
Nu om mij heen het ijzig zwijgen
het geschamper:
die die je jeugd verblijdde
waar is hij gebleven?
Op reis, de smoor in, dood?
Alsof de horizon werd uitgewist
de aarde losgelsagen van haar zon.
Maar dan stijgt plotseling
een stem
in mij omhoog
boven mij uit
ik weet niet waarvandaan:
Jij bent mij God.
“Verlangen bidt altijd,” zei Augustinus. In het verlangen is het bidden: uitstrekken naar God. Of misschien kunnen we zelfs zeggen: in het verlangen stijgt die stem omhoog, in het verlangen is God zelf al aanwezig. 
Een hartelijke groet, in verbondenheid,
ds. Evelien Plaisier