Lieve gemeenteleden,

Hoe gaat het met jullie? Hoe gaat het in en om het huis? Hoe gaat het samen thuis, of hoe is het om nu alleen te zijn? Hoe gaat het met werken, en met het ritme van alledag?
Ik merk dat ik op allerlei manieren tegen ‘leegte’ opbots. Een lege agenda, een stilgelegd ritme, een lege sociale ruimte. Het is de ervaring van een samenleving die tot stilstand is gekomen. In eerste instantie leverde dat toch nog een hoop chaos op, en ook wel een hoop saamhorigheidsacties, maar nu komen de heftigere, en langdurige gevolgen aan het licht, en lijkt er ondertussen ook wel een soort vermoeide gelatenheid te ontstaan bij wéér een verlenging. Psychologen noemen het het gebrek aan perspectief. Ik noem het leegte.  
Bij het woord ‘leegte’ denk ik aan Prediker, die werkelijk alles ‘lucht, leegte en najagen van wind’ noemt. Als je het zo bekijkt, maakt het niet uit of je aan het hollen bent of stilstaat, want ook druk-druk-druk zijn, is dan niets meer dan najagen van de wind. Het is misschien wèl zo dat we in de huidige crisis gemakkelijker tegen die leegte op kunnen botsen. Ik las ergens dat je dingen niet alleen met je verstand moet verwerken, maar ook met je hart. Die leegte ervaren is misschien wel een teken dat het daar, in ons hart, aangekomen is. Dat we er niet aan voorbij hollen. En dát betekent dan weer dat we ons kunnen laten raken. Ik heb steeds lied 918 in mijn hoofd, met als vierde couplet:
Mocht ik de leegte zien,
dan delen wij ook die.
Ik zie en hoor je niet
en ben niet bang – Jij bent hier.

Het is een bevrijdende ervaring: Als je die leegte toelaat en dán ervaart dat die niet bodemloos is. Dan vind je nieuwe grond onder de voeten. Een hand die je vasthoudt, nu alle houvast weg is. Een basisvertrouwen ondanks het gebrek aan perspectief en langetermijnplanningen. En misschien zelfs ook wel vreugde en dankbaarheid, ondanks de weggevallen activiteiten en ontmoetingen die altijd zo’n energie gaven. Het lijkt een beetje op dat volk in de woestijn – over leegte en gebrek aan perspectief gesproken. Dat volk moest gaan leren leven met manna: brood uit de hemel, elke dag precies genoeg. Geen lange termijnplanning, ook geen voldoening van harde arbeid, maar wel genoeg te eten voor iedere dag. Wij bidden: “geef ons heden ons dagelijks brood”. En nu – met een lege agenda en vraagtekens voor de lange termijn – leren we misschien een beetje wat dat is, om bij de dag te leven, om te genieten van hele kleine dingen, om te vertrouwen dat je iedere dag voldoende ontvangt om van en uit te leven. En het zou zomaar kunnen zijn dat er óók nog genoeg is om van te delen…

Ik wens u, jou, een héle goede dag. En ook alvast: smakelijk eten. Dat het je goed doet, sterkt, vreugde en vertrouwen geeft.


ds. Evelien Plaisier